Yearly Archive: 2015

Huisjes melken

Parkweg, Groningen

Huisjesmelkers; het is eigenlijk bijna een gezellig woord. Maar een huisjesmelker verhuurt kamers of woningen die niet of nauwelijks onderhouden worden tegen een veel te hoge prijs en dat is niet zo gezellig. Het komt regelmatig voor dat een grote voorkamer door een lullig houten schotje in 2 kamers verdeeld wordt. Voilà, ineens kun je twee kamers verhuren voor elk € 250 in plaats van die ene kamer voor slechts € 350!! Kijk maar eens omhoog in studentenwijken of Vogelaarwijken, dan zie je af en toe een raam verdeeld worden door zo’n schotje.

Wat heeft dat met verslaving te maken? Genoeg. Verslaafde mensen zijn over het algemeen niet populair bij de buren. Een eigen plek is noodzakelijk om verder te kunnen. Al is het nog zo klein, je bent op jezelf. Je hoeft niet in een stapelbed in de maatschappelijke opvang of de hele tijd Begeleid te worden tijdens het verblijf in een Woonvoorziening. Anderzijds zijn de omstandigheden in dit soort panden vaak slecht en betalen mijn klanten zich scheel. Huurtoeslag is er meestal niet bij omdat men geen eigen voordeur heeft.

Hoe is dat, wonen in een huisjesmelkershuis? Mijn cliënt Piebe weet er alles van. Hij huurde eerst zo’n halve kamer. Bij de maatschappelijke opvang was hij niet meer welkom want hij had staan roken op een plek waar dat niet mocht dus dat draaide uit op een exitgesprek en daarna de straat. Piebe werd wel gek in de halve kamer, want het schotje was van triplex en zijn Afrikaanse buurman zat 24/7 te bellen met Afrika, je kon alles letterlijk horen. Het was een hok, ik denk van 3 bij anderhalve meter.  Het hok kwam uit op een keukentje en een douche waar 3 mensen gebruik van konden maken. Het leek levensgevaarlijk met loshangende snoeren, een lampje wat vaak niet aanging, en als je de broodrooster aanzette terwijl de waterkoker ook al aan stond klapten de stoppen er meestal uit. Toch was Piebe blij met die plek voor zichzelf. Ik vond het dapper als hij blij zei, dat hij er een leuke kamer van ging maken en hij maar bleef schuiven met zijn bed. Veel meer kon er ook niet in. Het halve kamerhok kostte € 250. De borg was net zoveel. Piebe lag er maanden krom voor via een aflossing via de sociale dienst.

Er braken betere tijden aan; er kwam een kamer vrij, 2 pandjes verderop, van dezelfde eigenaar. Deze kamer had een eigen toilet, douche en keukenblokje en heette daarom meteen een studio. De huur was € 450 en de borg ook, er moest dus nog een aanvulling op de borg van € 200 komen. Piebe regelde dat met de sociale dienst en trok in de kamer. Eindelijk geen Afrikaans gemummel meer als hij wilde slapen. Helaas bleek al snel dat zijn kamer als wachtkamer gebruikt werd voor de louche zaakjes van de verhuurder dus veel privacy was er niet. Er stonden de hele tijd mensen op het raam te kloppen met het verzoek even binnen te mogen wachten.

Piebe beschreef zijn kamer later, aan zijn advocaat, als volgt: ‘De kamer had allerlei gebreken. A: ik kon geen raam openen naar buiten. B: het enige (kleine) raam wat wel open kon, kwam uit op een opslag met brommers, vriezer, voedsel en ui etc. etc. C: Als ik moest koken moest ik het gasstel half van het aanrecht schuiven, dan kon ik de voorste 2 pitten gebruiken, anders vatten de kastjes boven het aanrecht vlam. D: Geen brandalarm en geen brandblusser, er worden nog 2 kamers verhuurd in dat pand. E: er werd mij een ventilator beloofd zodat ik niet met de voordeur open hoefde te slapen, wat soms toch moest in verband met de uitlaatgassen en de benzinelucht uit de opslag. F: ongedierte waar ik wel een val voor kreeg maar nooit iets in ving. Muizen en mieren in bed. G: Schimmels, zwart met witte randen en paddenstoelen in de plee. H: kastjes vielen regelmatig van de muur.’

Toilet en douche na een verherbouwing met dank aan @gemeenteGroningen

Toilet en douche in een huisjesmelker huis; verherbouwing met dank aan @gemeenteGroningen

Toen ik de kamer opruimde, Piebe raakte helaas gedetineerd, kon ik niet anders constateren dan dat er geen woord van gelogen was. De bovenburen vroegen, of ik de deur alstublieft open wilde laten staan als ik weg ging. Want de meterkast met de stoppen zat in de kamer van Piebe en als de stoppen er weer eens uit lagen was het zo lastig dat ze steeds weer naar een sleutel moesten vragen. Ondanks alles zei Piebe over de kamer; ‘ik was toen blij dat ik ergens kon wonen. Als je geen student bent kun je moeilijk wat huren.’ Ook daar is geen woord van gelogen in een stad als Groningen. De sociale woningmarkt staat onder druk, de wachtlijsten zijn lang en als je een belast huurverleden hebt, kom je alleen nog in aanmerking voor een woning met een contract op naam van een instelling als bijvoorbeeld Werkpro of VNN.

Dus dat huisjes melken zie ik voorlopig nog niet verdwijnen nee.

Minsen binn’n gain moezen; een pil tegen verslavings?

IMG_4395

Bron: Joop van Gilsdonk, 2005

Joop van Gilsdonk, inmiddels gepensioneerd verslavingsarts bij de AVG en bij VNN, wist het al jaren; de omgeving speelt een hele grote rol in het onderhouden van een verslaving. Om dat duidelijk uit te leggen, had hij het Muizenverhaal. Op zijn afscheid van de verslavingszorg heeft hij het alle aanwezigen cadeau gedaan.

De strekking van het verhaal: zet twee muizen in een laboratorium en maak ze verslaafd. Verhuis dan één muis naar een ander lab en geef hem  de dosis heroïne waar hij inmiddels aan gewend is. Die muis denkt kennelijk, dat hij hele goede kwaliteit dope binnen krijgt en reageert veel heftiger op zijn dosis dan voorheen, terwijl de muis die nog in de oude omgeving zit niks bijzonders merkt aan de dagelijkse hoeveelheid.

Er is uitgebreid onderzoek gedaan naar hoe dat kan; dezelfde hoeveelheid drugs die in een andere dan de normale omgeving als veel heftiger beleefd wordt. Daar zijn zelfs mensen aan dood gegaan. Het is een evidence based verhaal, inmiddels.

Een Groninger die jaren clean is en weg uit de stad, kan weer ontwenningsverschijnselen krijgen, letterlijk, bij het weerzien van de Martinitoren in Stad. Of bij het adres Herebinnensingel 35, waar ooit de gebruiksruimte floreerde als warme plek voor dak- en thuisloze overlast gevende harddrugsverslaafden; en waar harddrugs gebruiken eigenlijk een voorwaarde was. Of bij een hartelijk weerzien met mij, hun oude begeleidster, maar ook degene die in de gebruiksruimte de spuiten of de folie aangaf en soms wel eens wat geld leende voor een pakje shag c.q. een pakje van de dealer.

Het is zoals het is. Joop zegt er in zijn boekje over: ‘afkickziek zijn heeft alles te maken met de omgeving waarin men verslaafd is geraakt. En ook de tolerantie – onlosmakelijk verbonden met de afkickziekte – kan niet los gezien worden van de omgeving.’ Dat betekent dus ook, dat motivatie om clean te worden wellicht minder belangrijk is, dan bijvoorbeeld omgevingsfactoren. Dat is een belangrijk verschil als je mensen effectief wilt behandelen voor hun verslaving. Het verhaal van Joop komt uit de tachtiger en negentiger jaren. De jaren van de heroïne epidemie en de nasleep ervan. In de nasleep zijn veel verslaafden minder heroïne gaan gebruiken, ze kregen methadon, maar meer coke en/of alcohol. Verslaving blijft verslaving. Terug in je oude stad, in je oude wijk, bij alles wat ooit associeerde met verslaving; het blijft triggeren en trekken.

Maar er is hoop. Er is een pil ontdekt die eigenlijk bedoeld is om hoge bloeddruk tegen te gaan. Maar hij heeft als wonderlijke en fijne bijwerking, dat de herinnering aan verslaving, gewist lijkt te worden. Vooral bij alcohol- en cocaïne verslaving lijkt de pil werkzaam.

Dat is handig. Want niet herinneren, is niet langer getriggerd worden door al die ouwe memories. En zoals Joop dat ooit al zei, zijn die memories, in je systeem en in je lichaam, het grootste risico op terugval. Dus iemand die wil stoppen, kan voor een korte opname naar de kliniek; vervolgens deze pil, Isradipine, er in en klaar ben je.

Wishfull thinking of werkelijkheid? Wie durft?

 

#Sumatralaan

Hashtag #Sumatralaan was trending, afgelopen weekend op Twitter. Want ineens twitterde iemand dat er een schietpartij recht voor zijn huis had plaatsgevonden. Er kwamen meer foto’s van steeds meer mensen die in de buurt woonden, in de buurt waren of in de buurt wilden komen.

Een ruzie tussen twee mensen die elkaar in de drugswereld wel eens ontmoetten. Een slachtoffer die de dader, zoals het zich laat aanzien in de verklaringen die inmiddels in de kranten en op internet te lezen zijn, met een ijzeren staaf achterna zat. Een dader waarvan ik me afvraag in hoeverre dit hem overkwam. Hij had misschien een wapen bij zich maar hij had, denk ik, niet de bedoeling daar zoiets mee aan te richten. Daarvoor leek het te impulsief, te ruzie achtig, te snel om over na te denken. Misschien kortsluiting in een driftig hoofd en dan een wapen in je zak. Pats. Zo zou het kunnen zijn. De dader wist weg te komen maar werd nog geen 12 uur  later in Den Haag opgepakt. Sindsdien zit hij vast, op de cellengang in Groningen.

Wie de eigenaar van de fiets was, die lange tijd tragisch leeg lag te zijn naast een lichaam met een laken eroverheen en een klein plukje rastahaar erboven uit, was maar niet duidelijk. Wat wel duidelijk werd, was dat het slachtoffer eigenlijk meteen overleden was.

IMG_4366 (1)

Bron: Twitter

Ik volgde dit ongeveer life op Twitter.  In mijn Stad en over een locatie waar ik dagelijks vaak meerdere keren langs rijd. Ik was er aangeslagen van maar tegelijk bleef ik kijken of Twitter nog wat nieuws te melden had.

Moderne tijden ja. Maar drugsgeweld is van alle tijden. Op dinsdagmorgen vond ik aan de #Sumatralaan een bermmonumentje voor het slachtoffer. Ik ben gestopt en heb een foto daarvan getwitterd.

Ook ik ben een kind van mijn tijd.

Boek in oprichting: de heroïne epidemie

Heroine

Bron: www.drugsforum.nl

Via een interessant artikel in het NRC van 23 juni 2015, over heroïne overlevers in Amsterdam, stuitte ik op het in mijn ogen nog interessantere onderzoek wat momenteel gedaan wordt door Gemma Blok, een onderzoekster met hart en ziel als ik haar artikelen doorneem.

Gemma wil een boek schrijven op grond van de verhalen van de heroïne verslaafden uit de jaren 70 en 80 die dat overleefd hebben. Dan mag je wel opschieten, constateert ze zelf ook in het artikel ‘Waarom spoot Jan en alleman zich kapot?’ uit het Parool van 26 januari 2015. Want de gebruikers uit die jaren, laten we zeggen dat ze toen tussen de 18 en 40 jaar waren, zijn nu 45 jaar ouder.

Hierbij de link naar de site over de heroïne epidemie uit de jaren 70 en 80 die in Nederland destijds rondwaarde. Zeer de moeite waard om in rond te bladeren. En wie kent heroïneverslaafden uit die jaren die zich willen laten interviewen?

Push berichten van uw dealer

Het blijkt te bestaan. Dealers die hun cliëntenkring dagelijks even berichten over de handel van de dag. Ik vond het een mooie nieuwe wetenswaardigheid, ik had er nog nooit eerder van gehoord. En Murad blijkt niet de enige te zijn die actief achter de handel aangaat; wellicht zelfs productie moet leveren want het is toch overal hetzelfde, of je nou in de zorg werkt, bij de politie, bij de bank of als ZZP-er.

Murad is wel de enige die er een gezellig bericht van maakt. Je krijgt eigenlijk meteen zin om hem te bellen.

image

Murad is niet zijn echte naam, zei mijn bron. Die mag je rustig bloggen. #thanx

En zou hij dat met die melk bedoelen als een afleidingsmanoeuvre voor de politie? Als hij per ongeluk gepakt wordt en hij dan kan zeggen, ja nou het gaat toch gewoon over melk en iets donkers? Dat kan toch koffie zijn? Goed spul en snelle service kan ook van alles inhouden. Nee Murad die pak je zo gauw niet op dealen en een pushbericht heeft tegenwoordig ook een hele andere betekenis dan het vroegere pushen (opdringen) van drugs.

1 minpuntje waar Murad aan zou kunnen werken; toen mijn bron hem belde om iets te bestellen, wist hij zo gauw niet wie hij aan te telefoon had en moest zij uitleggen dat hij haar toch de hele tijd berichten stuurde. Dat vond ik voor verbetering vatbaar.

Hoe snel de leverantie plaatsvond heb ik niet afgewacht.