Yearly Archive: 2020

Trappenhuis

Het ging niet goed met één van onze cliënten. Wat er precies aan de hand was wisten we niet, maar goed in de war was ze wel. Ik had de hele middag al met haar doorgebracht, haar opgehaald uit de kliniek waar ze even voor crisis had gezeten en waar ze niet weg wilde. Ze wilde zeker niet naar huis. Want de buren zaten haar achterna. De buurvrouw had haar kat neergestoken, ik zou het zelf wel zien als we thuis kwamen.

Dit was een ander mes wat ik vond in mijn dashboardkastje; een klant had hem even veilig opgeborgen. (2015)

Gelukkig zat de kat in goede gezondheid in de vensterbank, maar ik vond het toch verontrustend. Ze had een groot messenblok op het aanrecht staan, daarvan had ze al een paar messen over het balkon gegooid nadat ze daarmee naar de deur gegaan was om zich te verdedigen, wederom tegen de buurvrouw, maar dat vond ze toch te gek. Ze had de messen van zich af gegooid. Die lagen nu onbereikbaar op een verdieping lager, maar er stonden nog 4 steakmessen in het blok. Toen ik toch naar mijn auto liep om iets te pakken, nam ik de messen en een scherpe keukenschaar mee. Better safe than sorry. Ik had niet nagedacht over een tasje of iets dergelijks.

In het trappenhuis kwam ik een heel oude bekende tegen, een cliënt die ik 30 jaar geleden al begeleidde. Het is hem tot nu toe niet gelukt om te stoppen met gebruiken. Hij dealt en hosselt om zijn gebruik te bekostigen. We vinden het altijd leuk om elkaar even te treffen.

Tja, daar liep ik met mijn 4 steakmessen en een grote puntige schaar in mijn handen. Ik realiseerde me ineens dat dit toch wel vreemd over kon komen.

Dat moment in het trappenhuis. Humor ligt op straat. ‘Hoi! Alles goed?’ groette mijn oude bekende vrolijk. ‘Hee hoi! Ja alles goed hoor! Ik loop er wel een beetje raar bij!’ groette ik terug. Hij leek niets raars in de voorraad messen te zien. ‘Je komt zeker bij Carolien weg? Nou later, ik moet verder hoor!’

En hij rende weer door naar een adresje waar hij wat af te handelen had.

Papegaaien

Sinds een tijdje heb ik een parrot in de auto. Want bekeurd voor bellen achter het stuur. Ik zat op de Hereweg met een collega te bellen, onderweg naar een client, en moest wachten voor het stoplicht toen de motoragent langszij kwam. Ik mocht meerijden naar hun verdekt opgestelde uitkijkpost om de hoek van de Belle Alliance en kon uiteindelijk 240 eurootjes aftikken.

Dus sindsdien heb ik een carkit in mijn auto, ook wel een parrot genoemd. Ik noem haar Yo. Yo leidt af en toe een zelfstandig leven zo blijkt. Ik zat met een client in de auto toen er blijkbaar iets niet goed ging met de blue tooth waarmee Yo haar werk doet. Ze was steeds aan het zoeken en dat werd ook kenbaar gemaakt. Normaal gesproken zegt Yo als ik instap; ‘Power on.’ Dan volgt ‘Pairing’ en dan ‘Connected’. Maar omdat de blue tooth niet werkte ontstond er commotie bij Yo. ‘Power on – Pairing – (stilte)’

‘Power off!’ ‘Power on!’ ‘Pairing’.  Het werkte allemaal niet. Yo bleef aan de gang. Intussen dacht de client dat er iemand tegen hem aan het praten was over haring en maakte zich druk dat hij dingen hoorde die er eigenlijk niet waren.

Regelmatig komt het voor dat terwijl ik met iemand in de auto zit, ik gebeld wordt over privacy gevoelige onderwerpen. Inmiddels roep ik dan al meteen na het opnemen dat ik niet vrij uit kan praten maar ook dat gaat af en toe mis. Het wil wel gebeuren dat ik op een gegeven moment een driegesprek aan het voeren ben omdat de client in de auto zich er ook mee gaat bemoeien.

En vorige week zat ik met iemand in de auto toen Yo weer aan het doorslaan was. De Power was wel on, maar de batterij was bijna leeg. Dan gaat het ook niet goed. Yo laat dan eerst een soort telefoonrinkel horen om duidelijk te maken dat er opgeladen moet worden. En ja hoor. ‘Power off!’ “Power off!’

Mijn cliënte, toch al niet de zekerste van zichzelf, zat druk te praten over wat er weer allemaal gebeurd was de laatste dagen. Ik had haar onlangs nog aangesproken; om de 3 zinnen kwam het woord fuck in haar verhaal voor. Toen ze erop ging letten, moest ze me gelijk geven. Toen Yo weer los ging schrok ze op uit haar verhaal. ‘Zegt ze nou Hou Op! Hou Op! tegen mij? Wie zegt dat eigenlijk! Heb ik weer fuck gezegd?’

Yo helpt heel goed bij het voorkomen van boetes en door kunnen werken terwijl ik aan het rijden ben. Maar voor mijn clienten is de schrik af en toe groot. Best verwarrend als er ineens iemand zit te papegaaien terwijl je meent met zijn tweetjes in de auto te zitten.