Category: actualiteit

Trappenhuis

Het ging niet goed met één van onze cliënten. Wat er precies aan de hand was wisten we niet, maar goed in de war was ze wel. Ik had de hele middag al met haar doorgebracht, haar opgehaald uit de kliniek waar ze even voor crisis had gezeten en waar ze niet weg wilde. Ze wilde zeker niet naar huis. Want de buren zaten haar achterna. De buurvrouw had haar kat neergestoken, ik zou het zelf wel zien als we thuis kwamen.

Dit was een ander mes wat ik vond in mijn dashboardkastje; een klant had hem even veilig opgeborgen. (2015)

Gelukkig zat de kat in goede gezondheid in de vensterbank, maar ik vond het toch verontrustend. Ze had een groot messenblok op het aanrecht staan, daarvan had ze al een paar messen over het balkon gegooid nadat ze daarmee naar de deur gegaan was om zich te verdedigen, wederom tegen de buurvrouw, maar dat vond ze toch te gek. Ze had de messen van zich af gegooid. Die lagen nu onbereikbaar op een verdieping lager, maar er stonden nog 4 steakmessen in het blok. Toen ik toch naar mijn auto liep om iets te pakken, nam ik de messen en een scherpe keukenschaar mee. Better safe than sorry. Ik had niet nagedacht over een tasje of iets dergelijks.

In het trappenhuis kwam ik een heel oude bekende tegen, een cliënt die ik 30 jaar geleden al begeleidde. Het is hem tot nu toe niet gelukt om te stoppen met gebruiken. Hij dealt en hosselt om zijn gebruik te bekostigen. We vinden het altijd leuk om elkaar even te treffen.

Tja, daar liep ik met mijn 4 steakmessen en een grote puntige schaar in mijn handen. Ik realiseerde me ineens dat dit toch wel vreemd over kon komen.

Dat moment in het trappenhuis. Humor ligt op straat. ‘Hoi! Alles goed?’ groette mijn oude bekende vrolijk. ‘Hee hoi! Ja alles goed hoor! Ik loop er wel een beetje raar bij!’ groette ik terug. Hij leek niets raars in de voorraad messen te zien. ‘Je komt zeker bij Carolien weg? Nou later, ik moet verder hoor!’

En hij rende weer door naar een adresje waar hij wat af te handelen had.

Papegaaien

Sinds een tijdje heb ik een parrot in de auto. Want bekeurd voor bellen achter het stuur. Ik zat op de Hereweg met een collega te bellen, onderweg naar een client, en moest wachten voor het stoplicht toen de motoragent langszij kwam. Ik mocht meerijden naar hun verdekt opgestelde uitkijkpost om de hoek van de Belle Alliance en kon uiteindelijk 240 eurootjes aftikken.

Dus sindsdien heb ik een carkit in mijn auto, ook wel een parrot genoemd. Ik noem haar Yo. Yo leidt af en toe een zelfstandig leven zo blijkt. Ik zat met een client in de auto toen er blijkbaar iets niet goed ging met de blue tooth waarmee Yo haar werk doet. Ze was steeds aan het zoeken en dat werd ook kenbaar gemaakt. Normaal gesproken zegt Yo als ik instap; ‘Power on.’ Dan volgt ‘Pairing’ en dan ‘Connected’. Maar omdat de blue tooth niet werkte ontstond er commotie bij Yo. ‘Power on – Pairing – (stilte)’

‘Power off!’ ‘Power on!’ ‘Pairing’.  Het werkte allemaal niet. Yo bleef aan de gang. Intussen dacht de client dat er iemand tegen hem aan het praten was over haring en maakte zich druk dat hij dingen hoorde die er eigenlijk niet waren.

Regelmatig komt het voor dat terwijl ik met iemand in de auto zit, ik gebeld wordt over privacy gevoelige onderwerpen. Inmiddels roep ik dan al meteen na het opnemen dat ik niet vrij uit kan praten maar ook dat gaat af en toe mis. Het wil wel gebeuren dat ik op een gegeven moment een driegesprek aan het voeren ben omdat de client in de auto zich er ook mee gaat bemoeien.

En vorige week zat ik met iemand in de auto toen Yo weer aan het doorslaan was. De Power was wel on, maar de batterij was bijna leeg. Dan gaat het ook niet goed. Yo laat dan eerst een soort telefoonrinkel horen om duidelijk te maken dat er opgeladen moet worden. En ja hoor. ‘Power off!’ “Power off!’

Mijn cliënte, toch al niet de zekerste van zichzelf, zat druk te praten over wat er weer allemaal gebeurd was de laatste dagen. Ik had haar onlangs nog aangesproken; om de 3 zinnen kwam het woord fuck in haar verhaal voor. Toen ze erop ging letten, moest ze me gelijk geven. Toen Yo weer los ging schrok ze op uit haar verhaal. ‘Zegt ze nou Hou Op! Hou Op! tegen mij? Wie zegt dat eigenlijk! Heb ik weer fuck gezegd?’

Yo helpt heel goed bij het voorkomen van boetes en door kunnen werken terwijl ik aan het rijden ben. Maar voor mijn clienten is de schrik af en toe groot. Best verwarrend als er ineens iemand zit te papegaaien terwijl je meent met zijn tweetjes in de auto te zitten.

Zeeuwse meisjes

Mijn geachte clientele geeft veel geld uit. Heel veel geld. Een drugsverslaving van 10 euro per dag kost omgerekend 300 euro per maand en 10 euro is meestal aan de lage kant gerekend. Een beetje cocaïneverslaving stopt eigenlijk nooit en kan duizenden euro’s per maand kosten. Maar laten we het voor het gemak houden op 20 euro per dag; 600 euro per maand. Met een uitkering van rond de 975 euro is een drugsverslaving zeker niet te betalen. Een alcoholverslaving is iets betaalbaarder en ook makkelijker, omdat je bier en wijn overal kunt kopen en een halve liter bier heb je in het goedkopere segment al voor 49 eurocent. Toch, als je rond de 12 halve liters bier per dag drinkt zit je ook op 6 euro per dag en 175 euro per maand. Maar dat is nog te doen van een uitkering. In principe.

Mijn klanten zijn net Zeeuwse meisjes als het om de dagelijkse boodschappen gaat. Geen cent teveel hoor! En dat is toch lastig want de huishoudelijke hulp moet iets hebben om mee schoon te maken, de huisdieren moeten eten en een schone kattenbak of rattenkooi of frettenbak of whatever, er moet nog wel eens gegeten worden en de persoonlijke verzorging kost ook geld. Een kapper hebben de meesten van mijn cliënten al heel lang niet gezien. Voor het gebit is er het tandheelkundig project in het UMCG, maar zelden heeft iemand nog een eigen tandarts. Of een aanvullende tandartsverzekering. ‘Kost allemaal maar geld, die afzetters van de zorgverzekering!’

Met regelmaat heb ik discussie over te halen boodschappen. ‘Je moet even wc papier kopen’ zeg ik dan. Moeilijk gezicht tegenover mij. Want 12 rollen wc papier kosten bij de Lidl al € 3,19 en dat is toch geld. Enigszins gegeneerd vraag ik waar dan nu de toiletgang mee gefaciliteerd wordt. Ah! Met papieren handdoekjes uit de toiletten op de dagbesteding, dat kan ook prima! Met in stukken gescheurde oude kranten gaat het ook. Dat een toilet daar flink verstopt van kan raken met alle toestanden van dien is een nog niet gepasseerd station. Dat zien we dan wel weer.
Huisdieren zijn bij mijn klanten zeer geliefd. Maar kosten veel geld. Vieze kattenbakken, oude brokjes die dagen in een bak zitten, de goedkoopste blikken voer van het huismerk, met de pot mee eten maar als er nauwelijks een pot is wordt dat ook een broodje of een plakje kaas. Intussen wordt de budgetbeheerder wekelijks minimaal één keer gebeld voor vlooiendruppen of voer voor de kat/hond/fret/rat.

Eten in huis halen is meestal ondergeschikt aan het middelengebruik. Warm eten kun je vaak op de dagbesteding en anders maar niet. Of via de huisarts Nutridrink aanvragen, dat is gratis omdat de zorgverzekeraar dat wil betalen en met 3 flesjes per dag zit je bommetje vol. Wachtkamers van instanties zijn geliefd, want daar kun je suiker en melk in sticks vinden. Dat is ook handig voor thuis. Als je geluk hebt is er zelfs gratis fruit te verkrijgen, ik heb een klant die er speciaal een plastic zakje voor mee neemt en dan stiekem alles in staat te laden terwijl hij de receptioniste aan de praat houdt.

Wat voeding betreft wordt er veel gevraagd naar de Voedselbank. Negen van de tien keer reken ik het budget uit en blijkt dat men ver boven het minimale budget per maand van de Voedselbank zit; voor een alleenstaande is dat € 225 aan leefgeld. Dat is € 7,50 per dag. En dat is heel weinig. Zeker. Maar de meeste van mijn clienten hebben toch meer te besteden per maand. Alleen besteden ze dat niet aan eten. Dat is hun eigen (on)vrijwillige keuze; verslaafd ben je niet voor de lol. Tegelijk is de groep oudere gebruikers, tussen de 55 en 70 jaar, niet meer van plan om nog iets te veranderen. Dat is hun dan toch wel een beetje in de schoenen te schuiven als we weer ruzie moeten maken over wat er gekocht moet worden.

Dan nog de categorie huishoudelijke apparaten. Ga met een client naar de MediaMarkt en alles wordt op de cent nauwkeurig nagekeken. Het goedkoopste tosti ijzer, ook al kan die niet goed bediend worden door een client met een handicap. Een ventilator die hard nodig is; als het 5 euro goedkoper kan dan moet dat. Een stofzuiger die er echt moet komen, nee nee ik krijg er eentje van een vriend. Deze categorie is wel het meest hopeloos onder mijn Zeeuwse Meisjes.

Och Meisjes. Wat zou ik graag zien dat jullie jezelf iets meer comfort en vooral ook plezier gunden. Want een keer iets leuks doen zit er al helemaal niet in. Recent gehoord van iemand die op stap geweest was in de stad: ‘Een pilsje kost 4 euro!! Dat doe ik nooit weer die afzetterij!’ Had hij het leuk gehad? Een beetje, maar omdat hij ieder pilsje om zat te rekenen naar bolletjes heroïne was het toch iets tegen gevallen. Dat had ik hem anders gegund. Maar verhelpen kan ik het niet.

Uitgetippeld?

Gister sloot de tippelzone aan de Bornholmstraat in Groningen; officieel vandaag, 31 maart, maar aangezien het vandaag zondag is en de zone dan de laatste tijd al dicht is, dus gister. Na bijna 21 jaar. Ik schreef er eerder al een stukje over.

Ik ben al sinds het besluit om de tippelzone te sluiten bezorgd. Omdat er van alles bedacht wordt, waarvan ik zou willen dat het gaat werken. Maar ik blijf zitten met het gevoel dat er een heel mooi verhaal opgetuigd wordt, waar veel van deze vrouwen zich domweg niet in herkennen. Eén van mijn bekenden vindt bijvoorbeeld niet dat ze prostitueert als ze in haar woning iemand een seksuele dienst bewijst, waar hij haar voor wil betalen met 10 euro. De keren dat ze op de tippelzone was, dat was inderdaad prostitutie, erkent ze. ‘Maar ik kom daar al tijden niet meer’. Als je geen besef hebt dat je je prostitueert, hoe moet je dan snappen dat je een traject in moet om ‘uit te stappen?’ En nee, niemand zal dromen van een toekomst als (verslaafde) straatprostituee. Maar zou je, als er naar gevraagd wordt door een relatieve vreemde, durven zeggen dat je geen hoop hebt op een ander leven? Zou je dan niet liever sociaal wenselijk zeggen dat je het graag anders zou willen en toezeggen dat je meewerkt aan een traject? Om dat vervolgens niet of halfslachtig te doen. Waardoor het niet lukt, maar ja dan hebben de hulpverleners het in elk geval geprobeerd.

Een andere mij bekende vrouw krijgt af en toe een klant via een kennis die in de stad mannen werft die hij dan doorstuurt naar de vrouwen die hij kent en waarvan hij weet dat ze wel een centje bij willen verdienen. Zij erkent wel dat dit onder prostitutie valt, maar ze zou zich zwaar beledigd voelen als ze als prostituee behandeld zou worden.

Hoewel het verhaal is dat er nu nog maar 6 vrouwen op de tippelzone werken en dat dit het resultaat is van alle inspanningen om hen aan een ander leven te helpen, moet ik dit toch betwijfelen. De bedoelingen zijn heel erg goed. Maar ja… ik ken eigenlijk weinig verslaafden die met iets stoppen omdat het moeilijker gemaakt wordt. Toen er in de gebruiksruimte geen methadon meer gespoten mocht worden, ooit toegestaan omdat we er dan zicht op hadden en het op een schone manier kon gebeuren, werd er geen methadon meer gespoten. In die ruimte. Thuis natuurlijk wel. Zijn we minder gaan roken toen het niet meer in het café mocht? Uiteindelijk wel, maar eerst stonden we nog jaren buiten op straat.

Dus nu er op de tippelzone niet meer getippeld mag worden, zal dat ook vast niet meer gebeuren. Is iedereen dan uitgetippeld? Wel op de Bornholmstraat. Elders in de stad waarschijnlijk niet.

En als je naar de wc moet, of even zou willen douchen, dan kan dat niet meer. Iets eten, condooms die makkelijk te verkrijgen zijn, nee ook dat niet meer. We gaan terug naar 1991. Het jaar waarin ik mijn eerste stappen op de Preadiniussingel zette. Dat vind ik pas schrijnend en onmenselijk.

 

 

 

Eindelijk weer normaal doen

Er is weer een nieuw jaar begonnen. 2019 is het 4e jaar waarin www.Noorderzucht.nl bestaat en al het 6e jaar van de blog Noorderzucht die we begonnen op Blogspot.com. Wegens de feestdagen was ook ik even van mijn padje gedwaald en kwam ik er nu achter dat ik al maanden geen blog gepost heb. Wat ook niet meehielp was een grote update van WordPress, de software waar deze site op draait en waar de onvolprezen Irene van Putten van onder haar bureau schuilde zo eng vond ze het… als zij al… dan ik al helemaal… maar goed het is weer achter de rug.

Eindelijk weer normaal doen.

Dat is in de decembermaand wel een thema voor veel cliënten, deelnemers, bezoekers, klanten; hoe kom je in vredesnaam die maand door? Want  hoe verder de maand vordert, hoe minder normaal het allemaal wordt. Tussen Kerst tot en met dik na de jaarwisseling is Nederland tegenwoordig dicht. Uitkeringsinstanties zijn beperkt bereikbaar, gemeentelijke diensten zijn dicht en begeleiders zijn vrij, soms wel 2 weken achter elkaar als De Dagen gunstig vallen.

Dan heb ik het nog niet over de dagbesteding. Personeel is vrij, het is lastig om steeds een dag open te zijn en dan weer dicht zoals met Kerst 2018; maandag de 24e open, 25 en 26 december dicht. 31 december open, 1 januari dicht. Het kan maar zo gebeuren dat je dagbesteding 5 dagen achter elkaar gesloten is, vaak kan dat ook niet anders maar voor een deelnemer die een weekend van 2 dagen al een zwart gat vindt is dat heel erg lang. Er zijn met Kerst wel kerstdiners her en der. De Open Hof in Groningen heeft elk jaar een kerstdiner voor iedereen die wil komen, het Open Huis van de Kerken in Assen eveneens en vaak zijn er in de stad meer initiatieven waar iemand naar toe kan bij een eenzame kerst. Hoewel te verslaafde clienten bij de algemene voorzieningen er vaak moeilijk tussen passen en zich zo ongemakkelijk voelen dat ze op voorhand al liever afzeggen.

En de winkels in december… ik heb meerdere klanten die zich vanaf eind november niet meer in een supermarkt wagen, tenzij het heel vroeg op de dag is of heel laat, als er bijna geen andere klanten zijn. Hoewel dat ook weer een probleem kan worden omdat het personeel dan niets te doen heeft en als je er een beetje anders uitziet men extra op je gaat letten waardoor je dan weer extra zenuwachtig wordt. De supermarkten liggen vol met feestelijke producten, je ziet continue reclames voorbij komen die zich in je hoofd vast zetten zoals één van mijn klanten terecht opmerkte. Over familie, samen eten, gezelligheid, een mopperige opa die toch opgaat in het feest, u kent het wel. Als je dan op zit te kijken tegen 5 lege dagen, want geen dagbesteding, waarin er niemand zal komen om samen met je te eten of er even uit te gaan, waarin niemand je uitgenodigd heeft voor zo’n kerstdiner… dan is het heel confronterend om in een supermarkt te lopen met een uiterlijk wat vaak getekend is door het leven, door gebruik of door verdriet. Je hoort er niet bij. En alles schreeuwt tegen je dat je ergens bij moet horen.

Gelukkig komt overal een einde aan, ook aan decembermaand. ‘Eindelijk weer normaal doen’, is dan ook de meest gehoorde opmerking die ik van mijn klanten hoor na de feestdagen als ik weer aan het werk ga.

Noorderzucht wenst iedereen een goed en gezond 2019!