Category: heroine

Zeeuwse meisjes

Mijn geachte clientele geeft veel geld uit. Heel veel geld. Een drugsverslaving van 10 euro per dag kost omgerekend 300 euro per maand en 10 euro is meestal aan de lage kant gerekend. Een beetje cocaïneverslaving stopt eigenlijk nooit en kan duizenden euro’s per maand kosten. Maar laten we het voor het gemak houden op 20 euro per dag; 600 euro per maand. Met een uitkering van rond de 975 euro is een drugsverslaving zeker niet te betalen. Een alcoholverslaving is iets betaalbaarder en ook makkelijker, omdat je bier en wijn overal kunt kopen en een halve liter bier heb je in het goedkopere segment al voor 49 eurocent. Toch, als je rond de 12 halve liters bier per dag drinkt zit je ook op 6 euro per dag en 175 euro per maand. Maar dat is nog te doen van een uitkering. In principe.

Mijn klanten zijn net Zeeuwse meisjes als het om de dagelijkse boodschappen gaat. Geen cent teveel hoor! En dat is toch lastig want de huishoudelijke hulp moet iets hebben om mee schoon te maken, de huisdieren moeten eten en een schone kattenbak of rattenkooi of frettenbak of whatever, er moet nog wel eens gegeten worden en de persoonlijke verzorging kost ook geld. Een kapper hebben de meesten van mijn cliënten al heel lang niet gezien. Voor het gebit is er het tandheelkundig project in het UMCG, maar zelden heeft iemand nog een eigen tandarts. Of een aanvullende tandartsverzekering. ‘Kost allemaal maar geld, die afzetters van de zorgverzekering!’

Met regelmaat heb ik discussie over te halen boodschappen. ‘Je moet even wc papier kopen’ zeg ik dan. Moeilijk gezicht tegenover mij. Want 12 rollen wc papier kosten bij de Lidl al € 3,19 en dat is toch geld. Enigszins gegeneerd vraag ik waar dan nu de toiletgang mee gefaciliteerd wordt. Ah! Met papieren handdoekjes uit de toiletten op de dagbesteding, dat kan ook prima! Met in stukken gescheurde oude kranten gaat het ook. Dat een toilet daar flink verstopt van kan raken met alle toestanden van dien is een nog niet gepasseerd station. Dat zien we dan wel weer.
Huisdieren zijn bij mijn klanten zeer geliefd. Maar kosten veel geld. Vieze kattenbakken, oude brokjes die dagen in een bak zitten, de goedkoopste blikken voer van het huismerk, met de pot mee eten maar als er nauwelijks een pot is wordt dat ook een broodje of een plakje kaas. Intussen wordt de budgetbeheerder wekelijks minimaal één keer gebeld voor vlooiendruppen of voer voor de kat/hond/fret/rat.

Eten in huis halen is meestal ondergeschikt aan het middelengebruik. Warm eten kun je vaak op de dagbesteding en anders maar niet. Of via de huisarts Nutridrink aanvragen, dat is gratis omdat de zorgverzekeraar dat wil betalen en met 3 flesjes per dag zit je bommetje vol. Wachtkamers van instanties zijn geliefd, want daar kun je suiker en melk in sticks vinden. Dat is ook handig voor thuis. Als je geluk hebt is er zelfs gratis fruit te verkrijgen, ik heb een klant die er speciaal een plastic zakje voor mee neemt en dan stiekem alles in staat te laden terwijl hij de receptioniste aan de praat houdt.

Wat voeding betreft wordt er veel gevraagd naar de Voedselbank. Negen van de tien keer reken ik het budget uit en blijkt dat men ver boven het minimale budget per maand van de Voedselbank zit; voor een alleenstaande is dat € 225 aan leefgeld. Dat is € 7,50 per dag. En dat is heel weinig. Zeker. Maar de meeste van mijn clienten hebben toch meer te besteden per maand. Alleen besteden ze dat niet aan eten. Dat is hun eigen (on)vrijwillige keuze; verslaafd ben je niet voor de lol. Tegelijk is de groep oudere gebruikers, tussen de 55 en 70 jaar, niet meer van plan om nog iets te veranderen. Dat is hun dan toch wel een beetje in de schoenen te schuiven als we weer ruzie moeten maken over wat er gekocht moet worden.

Dan nog de categorie huishoudelijke apparaten. Ga met een client naar de MediaMarkt en alles wordt op de cent nauwkeurig nagekeken. Het goedkoopste tosti ijzer, ook al kan die niet goed bediend worden door een client met een handicap. Een ventilator die hard nodig is; als het 5 euro goedkoper kan dan moet dat. Een stofzuiger die er echt moet komen, nee nee ik krijg er eentje van een vriend. Deze categorie is wel het meest hopeloos onder mijn Zeeuwse Meisjes.

Och Meisjes. Wat zou ik graag zien dat jullie jezelf iets meer comfort en vooral ook plezier gunden. Want een keer iets leuks doen zit er al helemaal niet in. Recent gehoord van iemand die op stap geweest was in de stad: ‘Een pilsje kost 4 euro!! Dat doe ik nooit weer die afzetterij!’ Had hij het leuk gehad? Een beetje, maar omdat hij ieder pilsje om zat te rekenen naar bolletjes heroïne was het toch iets tegen gevallen. Dat had ik hem anders gegund. Maar verhelpen kan ik het niet.

Girl Power

Een tijd geleden ontmoette ik Pietie. Ze kwam destijds zowel in de gebruiksruimte als op het Straatprostitutieproject. Haar faam was haar al vooruitgesneld, want ik hoorde in de jaren ervoor haar eveneens verslaafde broer vaak over haar praten. Ze verbleef altijd in het westen van het land, totdat ze besloot terug te komen naar het noorden. Pietie was aangenaam verrast dat ik haar broer bleek te kennen en was meteen enorm hartelijk tegen me. We vonden elkaar aardig.

bron: www.nsmbl.nl

Maar wat deed die meid vaak moeilijk… was er weer wat gejat, dan gingen onze blikken als vanzelf naar haar. Ze had een Modus Operandi zullen we maar zeggen. Dan was er een halve poster weg, want zo deed ze dat. Zo sneu om meteen de hele poster mee te nemen, was misschien haar redenering? Of er zat iets muurvast op een bar of tafel geplakt, dan wisten we genoeg. Er was er maar één die altijd met een flesje lijm voor van die plaknagels rondliep. Ze heeft mij ook wel eens zo’n nagel opgeplakt, die ik er met geen mogelijkheid meer afkreeg, heel lastig met typen, maar ja het was lief bedoeld. Ze dacht dat het mij wel leuk zou staan en met eentje kon ik het een beetje uitproberen. Ik heb er een week mee rondgesjouwd voor hij eindelijk losliet.

Pietie was ook de vrouw van de overdosis. Meestal een combinatie van benzodiazepines (slaappillen) met een lekker shotje heroïne en nog wat cocaïne basen om het af te maken. Ze ging dan bij voorkeur niet comfortabel aan een tafel zitten, maar spreidde de inhoud van haar tassen op een bank of in de rokersruimte om zich heen en ging aan de slag. Vaak heb ik bij haar gezeten om haar wakker te houden, en als dat lukte, had zij meestal een diefstal te melden, want dan was haar coke weg. Of haar dope. Ze wist dan niet meer dat ze het allang op had.

Als ik boos op haar was, hadden we echt ruzie. Zoals die keer dat op de eerste dag dat de net nieuw verbouwde gebruiksruimte open was ze meteen een ornament op de nieuwe tafel geplakt had. Ze wilde zich ook gewoon die ruimte wat eigen maken, dat snapte ik wel, maar toch was ik boos. Pietie  moest van mij ogenblikkelijk dat ding van de tafel halen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het was weer die nagellijm. Het lukte uiteindelijk met een mes van een andere aanwezige client. De volgende dag kwam ze binnen, weer nuchter, zag mij en ik vreesde al dat de ruzie zich voort zou zetten. Want ze was die vorige dag echt kwaad, hoewel ze dan nooit ging schelden, dat moet ook gezegd.

Maar nee, bijna met open armen liep ze naar me toe met oprechte excuses. Zo oprecht, dat het ook allang weer klaar was voor mij. En ik moest even stil staan bij mijn boze reactie. Want van wie was die tafel nu eigenlijk? Van de gebruikers ervan. Niet van mij. Pietie en ik leerden van elkaar als het zo uit kwam. Dat spraken we nooit uit maar het was wel zo. Tussen de slokken koffie vertelde ze over haar tijd op de baan in een andere stad, waar veel travestieten rondliepen. Zij kreeg ook wel eens de vraag of zij er soms eentje was, want ze is groot en heeft (volgens haarzelf) worstenvingers. Heel vrolijk vertelde ze, dat ze die man gevraagd had wat hij nou zelf dacht. Of hij nou echt dacht, dat omdat zij een beetje groot was, ze een man was? Nee, de man had het uiteindelijk niet gedacht en er waren ook zaken gedaan. Ik vond het zo’n kwetsing voor haar. Zij zelf denderde gewoon vrolijk door na zo’n verhaal.

Op een bepaald moment was ze aangereden, het ging net wat beter allemaal, ze gebruikte wat minder en had een kamertje. Ineens aangereden door een auto, samen met nog een fietser, een moeder met een kind. Pietie had het drukker gehad met de andere slachtoffers dan met zichzelf, maar had ook een dikke enkel. We besloten dat ze naar het ziekenhuis zou gaan met een collega, die net op het goede moment binnenkwam en tijd had. Geen auto, wel een fiets maar die had Pietie niet meer dus ze gingen lopen. Pietie was blij dat ze niet alleen hoefde en fluisterde me toe, dat het maar goed was ook. Want anders zou ze toch niet gegaan zijn. Ze bedacht dat ze dan meteen wel even de pen uit haar andere been kon laten halen, die had er al vijf jaar geleden uit gemoeten. Dat begon nu ook wel pijn te doen en ze kon de pen voelen prikken als ze aan haar been voelde. “Krijg ik dan ook de zomeractie? Twee voor de prijs van één?” Ik adviseerde haar om in elk geval haar bonuskaart maar mee te nemen voor je weet maar nooit. In het ziekenhuis bleek de enkel zwaar gekneusd, ze mocht er een week niet op lopen. Dat zal zeer gedaan hebben bij het hele eind lopen van de binnenstad naar het UMCG, maar van Pietie geen kik.

Pietie heeft geen makkelijk leven achter de rug. Maar Pietie heeft Girl Power. En Powergirls redden zich altijd wel, tenminste dat is de algemene opinie. Ook van ons hulpverleners. Totdat Pietie op een bepaald moment een overdosis teveel neemt… dan zijn we haar kwijt. En zal ze gemist worden door velen. Ondanks alle misbaar, toestanden, crisis, gekkigheid. Want we hadden ook zo vaak plezier.

Naschrift: op 25 januari 2019 overleed Pietie heel plotseling. Ze was ‘s ochtends nog gezien bij het ontbijt in het Ommelanderhuis en werd enige uren daarna op haar kamer gevonden. Missing in Action… ze was haar haar aan het verven en ineens was ze weg. 

‘Licht als een stralende zon en duister als een inktzwarte nacht. Aan jouw zware leven is een einde gekomen. Op de dag dat je 50 zou worden, vierde een aula vol mensen jouw leven, jouw liefde. Rust zacht, sterke, kwetsbare vrouw.’  (woorden uitgesproken op de begrafenis)

Minsen binn’n gain moezen; een pil tegen verslavings?

IMG_4395

Bron: Joop van Gilsdonk, 2005

Joop van Gilsdonk, inmiddels gepensioneerd verslavingsarts bij de AVG en bij VNN, wist het al jaren; de omgeving speelt een hele grote rol in het onderhouden van een verslaving. Om dat duidelijk uit te leggen, had hij het Muizenverhaal. Op zijn afscheid van de verslavingszorg heeft hij het alle aanwezigen cadeau gedaan.

De strekking van het verhaal: zet twee muizen in een laboratorium en maak ze verslaafd. Verhuis dan één muis naar een ander lab en geef hem  de dosis heroïne waar hij inmiddels aan gewend is. Die muis denkt kennelijk, dat hij hele goede kwaliteit dope binnen krijgt en reageert veel heftiger op zijn dosis dan voorheen, terwijl de muis die nog in de oude omgeving zit niks bijzonders merkt aan de dagelijkse hoeveelheid.

Er is uitgebreid onderzoek gedaan naar hoe dat kan; dezelfde hoeveelheid drugs die in een andere dan de normale omgeving als veel heftiger beleefd wordt. Daar zijn zelfs mensen aan dood gegaan. Het is een evidence based verhaal, inmiddels.

Een Groninger die jaren clean is en weg uit de stad, kan weer ontwenningsverschijnselen krijgen, letterlijk, bij het weerzien van de Martinitoren in Stad. Of bij het adres Herebinnensingel 35, waar ooit de gebruiksruimte floreerde als warme plek voor dak- en thuisloze overlast gevende harddrugsverslaafden; en waar harddrugs gebruiken eigenlijk een voorwaarde was. Of bij een hartelijk weerzien met mij, hun oude begeleidster, maar ook degene die in de gebruiksruimte de spuiten of de folie aangaf en soms wel eens wat geld leende voor een pakje shag c.q. een pakje van de dealer.

Het is zoals het is. Joop zegt er in zijn boekje over: ‘afkickziek zijn heeft alles te maken met de omgeving waarin men verslaafd is geraakt. En ook de tolerantie – onlosmakelijk verbonden met de afkickziekte – kan niet los gezien worden van de omgeving.’ Dat betekent dus ook, dat motivatie om clean te worden wellicht minder belangrijk is, dan bijvoorbeeld omgevingsfactoren. Dat is een belangrijk verschil als je mensen effectief wilt behandelen voor hun verslaving. Het verhaal van Joop komt uit de tachtiger en negentiger jaren. De jaren van de heroïne epidemie en de nasleep ervan. In de nasleep zijn veel verslaafden minder heroïne gaan gebruiken, ze kregen methadon, maar meer coke en/of alcohol. Verslaving blijft verslaving. Terug in je oude stad, in je oude wijk, bij alles wat ooit associeerde met verslaving; het blijft triggeren en trekken.

Maar er is hoop. Er is een pil ontdekt die eigenlijk bedoeld is om hoge bloeddruk tegen te gaan. Maar hij heeft als wonderlijke en fijne bijwerking, dat de herinnering aan verslaving, gewist lijkt te worden. Vooral bij alcohol- en cocaïne verslaving lijkt de pil werkzaam.

Dat is handig. Want niet herinneren, is niet langer getriggerd worden door al die ouwe memories. En zoals Joop dat ooit al zei, zijn die memories, in je systeem en in je lichaam, het grootste risico op terugval. Dus iemand die wil stoppen, kan voor een korte opname naar de kliniek; vervolgens deze pil, Isradipine, er in en klaar ben je.

Wishfull thinking of werkelijkheid? Wie durft?

 

Boek in oprichting: de heroïne epidemie

Heroine

Bron: www.drugsforum.nl

Via een interessant artikel in het NRC van 23 juni 2015, over heroïne overlevers in Amsterdam, stuitte ik op het in mijn ogen nog interessantere onderzoek wat momenteel gedaan wordt door Gemma Blok, een onderzoekster met hart en ziel als ik haar artikelen doorneem.

Gemma wil een boek schrijven op grond van de verhalen van de heroïne verslaafden uit de jaren 70 en 80 die dat overleefd hebben. Dan mag je wel opschieten, constateert ze zelf ook in het artikel ‘Waarom spoot Jan en alleman zich kapot?’ uit het Parool van 26 januari 2015. Want de gebruikers uit die jaren, laten we zeggen dat ze toen tussen de 18 en 40 jaar waren, zijn nu 45 jaar ouder.

Hierbij de link naar de site over de heroïne epidemie uit de jaren 70 en 80 die in Nederland destijds rondwaarde. Zeer de moeite waard om in rond te bladeren. En wie kent heroïneverslaafden uit die jaren die zich willen laten interviewen?

Push berichten van uw dealer

Het blijkt te bestaan. Dealers die hun cliëntenkring dagelijks even berichten over de handel van de dag. Ik vond het een mooie nieuwe wetenswaardigheid, ik had er nog nooit eerder van gehoord. En Murad blijkt niet de enige te zijn die actief achter de handel aangaat; wellicht zelfs productie moet leveren want het is toch overal hetzelfde, of je nou in de zorg werkt, bij de politie, bij de bank of als ZZP-er.

Murad is wel de enige die er een gezellig bericht van maakt. Je krijgt eigenlijk meteen zin om hem te bellen.

image

Murad is niet zijn echte naam, zei mijn bron. Die mag je rustig bloggen. #thanx

En zou hij dat met die melk bedoelen als een afleidingsmanoeuvre voor de politie? Als hij per ongeluk gepakt wordt en hij dan kan zeggen, ja nou het gaat toch gewoon over melk en iets donkers? Dat kan toch koffie zijn? Goed spul en snelle service kan ook van alles inhouden. Nee Murad die pak je zo gauw niet op dealen en een pushbericht heeft tegenwoordig ook een hele andere betekenis dan het vroegere pushen (opdringen) van drugs.

1 minpuntje waar Murad aan zou kunnen werken; toen mijn bron hem belde om iets te bestellen, wist hij zo gauw niet wie hij aan te telefoon had en moest zij uitleggen dat hij haar toch de hele tijd berichten stuurde. Dat vond ik voor verbetering vatbaar.

Hoe snel de leverantie plaatsvond heb ik niet afgewacht.