Hashtag #Sumatralaan was trending, afgelopen weekend op Twitter. Want ineens twitterde iemand dat er een schietpartij recht voor zijn huis had plaatsgevonden. Er kwamen meer foto’s van steeds meer mensen die in de buurt woonden, in de buurt waren of in de buurt wilden komen.

Een ruzie tussen twee mensen die elkaar in de drugswereld wel eens ontmoetten. Een slachtoffer die de dader, zoals het zich laat aanzien in de verklaringen die inmiddels in de kranten en op internet te lezen zijn, met een ijzeren staaf achterna zat. Een dader waarvan ik me afvraag in hoeverre dit hem overkwam. Hij had misschien een wapen bij zich maar hij had, denk ik, niet de bedoeling daar zoiets mee aan te richten. Daarvoor leek het te impulsief, te ruzie achtig, te snel om over na te denken. Misschien kortsluiting in een driftig hoofd en dan een wapen in je zak. Pats. Zo zou het kunnen zijn. De dader wist weg te komen maar werd nog geen 12 uur  later in Den Haag opgepakt. Sindsdien zit hij vast, op de cellengang in Groningen.

Wie de eigenaar van de fiets was, die lange tijd tragisch leeg lag te zijn naast een lichaam met een laken eroverheen en een klein plukje rastahaar erboven uit, was maar niet duidelijk. Wat wel duidelijk werd, was dat het slachtoffer eigenlijk meteen overleden was.

Bron: Twitter

Ik volgde dit ongeveer life op Twitter.  In mijn Stad en over een locatie waar ik dagelijks vaak meerdere keren langs rijd. Ik was er aangeslagen van maar tegelijk bleef ik kijken of Twitter nog wat nieuws te melden had.

Moderne tijden ja. Maar drugsgeweld is van alle tijden. Op dinsdagmorgen vond ik aan de #Sumatralaan een bermmonumentje voor het slachtoffer. Ik ben gestopt en heb een foto daarvan getwitterd.

Ook ik ben een kind van mijn tijd.