Category: Uncategorized

Professioneel contact

# professioneel: 1. van beroep 2. aan het beroep eigen 3. (als) van een vakman; een professionele aanpak (Van Dale online)

# contact: 1. aanraking, verbinding, voeling, in contact komen (met) 2. onderlinge aanraking van elektrische geleidingen (Van Dale online)

#professioneel contact: geen zoekresultaten gevonden (Van Dale online)

#onprofessioneel: geen zoekresultaten gevonden (Van Dale online) en na enig zoekwerk op Dutch Woordenboek online gevonden; onbetamelijk van een professioneel; vandaar ongepast op de werkvloer (onprofessioneel gedrag).  Dus: werken op een niet vakkundige manier, om het even plat uit te drukken.

Kijk dat is gek hé? Onze zorgwereld loopt over van de term professioneel contact. In elk werkplan, jaarplan, visie, whatever, kun je deze term vinden. Maar in de online van Dale, toch een professional op woordenboekgebied, bestaat deze combinatie van termen niet. Als ik het woord professional intyp, krijg ik als antwoord; ‘iemand die een tak van sport als beroep beoefent.’

Merkwaardig. Ik krijg over het algemeen vrij snel het predicaat onprofessioneel opgelegd door mensen die het beter weten dan ik. Ik begrijp dat wel. Ik heb sinds jaar en dag de gewoonte om eerst eens contact te maken met een cliënt, bezoeker, deelnemer of hoe we iemand maar noemen. Het bevalt me heel goed eigenlijk. Ik lees op voorhand geen dossier. Ik ga eerst eens een praatje maken, stel me voor, kijk de ander eens goed aan, leg uit dat ik ook zo mijn beperkingen heb in wat ik wel en niet kan regelen, dat ik het prettig vind als iemand het zegt als ik het niet goed doe en dat ik het ook niet erg vind als we een keertje ruzie hebben. Zolang we daar maar op terug kunnen komen. Het is tenslotte niet niks waar mijn cliënten, bezoekers of deelnemers voor staan in hun leven en als ik dan nog met de klompen in het spul kom kan het best even botsen. Moet je even aan elkaar wennen.

Ik had een tijd geleden een cliënt, bezoeker, deelnemer, die voor mij onbegrijpelijke taal uitsloeg. Als ik een half uur met hem gesproken had, waren we allebei boos. Ik omdat ik nog geen 5 minuten van die tijd begrepen had waar het over ging en hij zo breedsprakig was en steeds dingen herhaalde die ik niet begreep en waar ik gezien de tijd niet op doorvroeg, hij omdat hij vond dat hij niet uit mocht praten en hij zich daardoor niet serieus genomen voelde. Ik begrensde hem namelijk steeds in al die breedsprakigheid zonder dat ik wist wat hij nou precies wilde zeggen en daar kreeg hij dan de smoor over in.

Maar op een bepaald moment werden we dikke mik. Ik begreep namelijk, toen ik even professioneel ging zitten nadenken, dat ik hem tijd moest geven.  Tijd die ik gewoon voor hem kon nemen. Tijd om aan mij te wennen, tijd om zijn onopgeruimde huis te durven laten zien, tijd om contact te durven maken, tijd om samen dingen te beleven waarin hij hopelijk het idee had dat hij wat had aan mijn aanwezigheid. Tijd om een grapje te maken, hem een oeverloos verhaal te laten vertellen, tijd voor mij om te begrijpen hoe lastig en stressvol het eigenlijk voor hem is om zijn dagelijkse taken tot een goed einde te brengen. Zonder daar de nadruk op te leggen. Hem eens voor te zijn en hem zonder dat hij erom hoeft te vragen (wat hij niet doet want dat is totaal niet cool) naar zijn nieuwe dagbesteding te brengen, die ver van zijn huis is. Net zo lang totdat de reis er naar toe ingesleten is en hij het weer zelf kan. Service van de zaak. De ene keer dat het mij niet lukte met het vervoer en hij zelf een poging waagde, eindigde hij vloekend en tierend op mijn voicemail op een heel andere plek als waar hij moest zijn. Het was nog te vroeg en te snel. Hij wil het graag zelf kunnen. Hulp accepteren is moeilijk maar als het ook nog wel eens gezellig is, is het te doen.

Op het moment dat ik begreep dat alleen kalmte, geduld, belangstelling en doorvragen mij kon redden, zodat ik mij niet meer ergerde, was het klaar. Hij had niet meer het gevoel dat hij niet uit mocht praten, werd niet meer boos omdat ik hem onderbrak, we gingen samen werken. Vanaf dat moment hadden we contact, verbinding. Als hij mij in zijn agenda liet zien wanneer hij zich duizelig voelde in de stad en daar in mijn vertaling zeer angstig van werd, vond ik zijn opmerking in die agenda,  ‘duizelingen van geest’  prachtig. Dat voelde hij aan mij en dat mijn opmerking erover oprecht was. Dat is ook contact. Daardoor durfde hij meer te vertellen over zijn angsten, gepieker in de nacht, de angst om ‘s ochtends niet op tijd te zijn voor zijn afspraken, of na een wijziging bij de verkeerde methadonpost te staan. Door contact was hij iedere keer weer blij als ik hem ‘s ochtends herinnerde aan een afspraak. Of we gingen lekker samen. Zodat hij met zijn vergeetachtige hoofd wat minder zorgen had of hij het nou wel goed had en of hij op de juiste datum op de juiste plek was. Als ik hem ‘s ochtends op ging zoeken om half 10 was onze afspraak dat ik hem om 9.00 vast even wakker belde. Vaak gebeurde het dat hij vroeg waar we die dag heen moesten. Ook als we nergens heen moesten. Stel je dat maar eens voor. Dat elke dag weer nieuwe verrassingen brengt, en niet altijd aangename, omdat je hoofd niet meewerkt.

Mijn contact met deze cliënt, bezoeker, deelnemer, was en is niet persoonlijk. Ik zie hem niet in mijn vrije tijd en daar heb ik ook totaal geen behoefte aan. Dat zou ik dan weer onprofessioneel vinden. Een beetje afstand houden in je werk in de zorg, daar kun je niet zonder. Zonder dat wordt je ingezogen in de problemen of de systemen en kun je niet meer oordelen wat goed is. Zonder die afstand word je vroeg of laat overspannen.

Maakt dat mijn contact met deze cliënt, bezoeker, deelnemer, dan professioneel? Volgens het woordenboek bestaat dat niet. Volgens mij bestaat het wel.  Mijn niet zaligmakende definitie van een professioneel contact is de volgende:

‘Een professioneel contact bestaat uit een samenwerking tussen begeleider en klant. Beiden hebben na verloop van tijd overeenstemming over dat het contact wenselijk en zinvol is. In het contact is ruimte voor persoonlijke uitwisseling; een grapje, een meningsverschil wat bijgelegd gaat worden, verdriet, onzekerheid, elke emotie die zich voordoet mag er zijn. De begeleider zorgt ervoor dat er grenzen zijn in hoe persoonlijk een contact mag zijn en bewaakt hiermee de veiligheid voor zowel cliënt als begeleider. Een professioneel contact gaat uit van contact en verbinden, veilig zijn, de basis waarin mensen elkaar wederzijds durven te vertrouwen’.

Als onprofessioneel werken betekent dat ik niet vakkundig zou zijn dan klopt dat niet. Wel doe ik iets wat geheel tegen de tijdsgeest indruist. Ik werk niet met geprotocolleerde intakes waar door de computer besloten wordt wat de beste behandeling is (en liefst de goedkoopste) en ik doe niet aan beslisbomen of gestandaardiseerde vragenlijsten.

Ik maak contact. En echt niet altijd omdat ik dat zo leuk vind. Maar wel omdat het broodnodig is. ‘Hee hoi. Ik zie je hier net lopen, je trilt bijna van het Eemskanaal af. Kan ik iets voor je doen?’ Die vraag is spontaan en gemeend. En is niet voorafgegaan door een beslisboom waaruit blijkt dat we niets voor deze persoon kunnen doen. Het is in mijn ogen een professionele vraag met mededogen. Maar mededogen zit niet in een beslisboom of de computer dus dan ben je al snel….

 

Paracetamolletje misschien?

Bron: Farmacotherapeutisch Kompas 2016 (hele handige app!)

 

Vertaling: Meer dan 10% van de gebruikers van dit  medicijn (dus meer dan 1 op de 10 personen om het maar even simpel te houden) krijgt last van bloedarmoede, en of slaperigheid, maar als troost; dat is vooral aan het begin van de behandeling en gaat dus over. Daarnaast en/of: duizeligheid, droge mond, hoofdpijn, en een bewegingsstoornis als gevolg van een verstoorde aansturing van de skeletspieren (spiertrekkingen, rollende ogen, spierstijfheid (met verhoogd valrisico maak ik daar dan maar van) moeizaam op gang komen na langdurig stil zitten of -staan, of juist niet langdurig kunnen stil zitten of -staan, trillende handen en vingers (kan als ontwenning van alcoholgebruik opgevat worden), maskerachtige uitdrukking van het gezicht; dit alles vooral als je een zogenaamde bipolaire stoornis hebt, in other words: een stemmingsstoornis zoals depressie, borderline of manisch depressieve episodes. We gaan door: gewichtstoename en als je met dit middel stopt kun je ontwenningsverschijnselen krijgen. Tenslotte gaat het nog over een verhoogd cholesterol gehalte.

1-10 % van de mensen (dus nog steeds 1 tot 10 personen van de 100 gebruikers) die dit middel gebruikt, kan ook nog de volgende bijwerkingen krijgen: een daling van het hormoon prolactinemie (dit wordt geregeld in de hypofyse dus de hersenen worden direct beïnvloed door dit medicijn), een veranderde werking van de schildklier, meer eetlust (vandaar die gewichtstoename die meer dan 10% mee gaat maken); abnormale dromen en nachtmerries, suïcidale gedachten en gedrag, snel geïrriteerd zijn, koorts, een spraakstoornis veroorzaakt doordat de spieren die bij het spreken betrokken zijn niet goed meer samen werken, wazig zien, algehele lichaamszwakte (normaal gesproken veroorzaakt door ernstige ziektes zoals kanker, AIDS, TBC of Hepatitis), benauwdheid, (plotselinge) daling van de bloeddruk (vandaar die duizeligheid misschien), en tenslotte, een te snelle hartslag.

Fijn middel toch? Nou, heftig middel zou ik zeggen. Welke mensen slikken dit in vredesnaam?  Dit middel heet Seroquel, tegenwoordig wordt de merknaam Quetiapine meestal gebruikt. In de Geestelijke Gezondheids Zorg (GGZ), waaronder ook verslavingszorg en forensische GGZ valt, wordt Quetiapine extreem veel voorgeschreven naar mijn mening. Quetiapine is echter een anti-psychoticum. En het aantal psychotische cliënten binnen de verslavingszorg is niet zo heel hoog. Dus hoe zit dit dan?

Quetiapine helpt ook voor het in slaap kunnen vallen. Benzodiazepines zijn, oh hell, VERSLAVEND (zag ik even hiervoor ook niet  staan dat er ontwenning optreed bij stoppen met Quetiapine?) dus dan lijkt men binnen de GGZ liever dit soort middelen voor te schrijven. Cliënten stellen nauwelijks vragen over het middel en welke bijwerkingen het heeft. Meestal krijgen ze geen bijsluiter mee; het zit gewoon in de baxter met de andere medicatie. Meestal wordt niet uitgebreid door de psychiater of de arts besproken, waarom dit middel voorgeschreven wordt. En in een leven vol verslaving, middelen en pillen maakt een extra Quetiapienetje eigenlijk niet zoveel uit in de beleving van de cliënt.

Over van een mug een olifant maken gesproken… wordt de mug hier niet doodgeslagen met een olifant? Waarom een anti-psychoticum voorschrijven voor mensen die nooit psychotisch geweest zijn en dat ook waarschijnlijk niet gaan worden? In de richtlijnen staat, dat Quetiapine geen bewezen voordelen heeft ten opzichte van de klassieke medicatie voor mensen met een psychose. Bij een ernstige manie kan het middel goed werken maar dat heeft vrijwel niemand van de mij bekende cliënten die Quetiapine voorgeschreven krijgen. Voor een depressie of het voorkomen daarvan is ook nog geen advies vast gesteld over hoe effectief dit middel is. Kortom, misschien is een slechte slaper toch beter geholpen met een ander medicijn.

Bij de Etos vragen ze mij, als ik een doosje Paracetamol koop, of ik de werking ken en of ik advies nodig heb over dat geneesmiddel. Ze kunnen mij die informatie desgevraagd ook geven want ze hebben een cursus gehad. Paracetamol is een redelijk onschuldig middel waar je niet zoveel kwaad mee kan. Hoewel dat middel met overmatig alcoholgebruik even zo goed dodelijk kan zijn maar daar gaat het nu even niet over.

Iedereen die medicijnen koopt of voorgeschreven krijgt, heeft recht op goede informatie. Of je nou bij de Etos loopt of bij Lentis, GGZ of VNN, dat blijft hetzelfde. Cliënten moeten meer vragen, maar behandelaars moeten actiever informeren. Niet zo spannend allemaal, maar jammer dat het niet vanzelfsprekend is om de cliënt een keuze te gunnen in wat hij wel of niet slikt. Verbeterpuntje dus wat mij betreft.

Nederwiedewiedewiet

Ik heb er een tijd over getwijfeld. Kan dit wel? Maar dat had, achteraf gezien voornamelijk te maken met mijn voormalige werkgever. Als je in de verslavingszorg werkt vind ik niet dat je op je privéblog een ode aan Nederwiet kunt plaatsen. Mocht u ook twijfelen, onderaan dit blog heeft u nog een kans om te klikken.

Maar wat is dit een geweldige uitvoering van Doe Maar met Joost Belinfante uit Symfonico in Rosso uit 2012.

Zoals tegenwoordig bij alles wat je eet of drinkt of koopt gezegd wordt (vanavond nog in de Sale bij DiDi gehoord en dat ging over een shirtje, ik weet niet hoor?) maar we zijn nou één keer in de Facebook generatie aangeland waarin je alles wat goed gaat laat weten…

GENIET ERVAN 😉

U mag NU ook klikken al u dat nog niet gedaan had!!

Briefjes uit de bemoeizorg (3)

briefjes 3

La Place, V&D, 2013

Een briefje is een understatement. We hebben het hier eigenlijk wel over een Brief. Ik zat met mijn klant koffie te drinken bij V&D. Toen dat nog kon. Hij vroeg mij om een papiertje en een pen en begon ijverig het blaadje wat ik uit een opschrijfboekje gescheurd had vol te schrijven. Vragen was te moeilijk; schrijven lukte blijkbaar wel.

Maar wat staat hier eigenlijk? Mijn klant schrijft dat hij morgen een afspraak met die eigenaar heeft, waarmee hij een deal heeft voor 800 euro en dan trekt hij het in. Zijnde een aangifte wegens ernstige mishandeling. Het. Dat is jammer, want mijn klant was met een honkbalknuppel in elkaar geslagen omdat hij in een louche Gronings biljartlokaal geweest was waar hij blijkbaar niet gewenst was. Of eigenlijk zijn maat die bij hem was niet, als ik het goed onthouden heb. Mijn klant is met een gebroken arm afgetaaid naar een bankje in de binnenstad en heeft daar de hele nacht gezeten. Geen huis. Geen vrienden. Geen telefoon om alarm te slaan. Het regende ook nog. Het was hartstikke treurig. Maar hij trekt het in voor 800 euro. 800 euro is veel geld als je flink aan de coke bent.

Verder. Dinsdag zal hij mij 100 euro geven, waarschijnlijk is de uitkering dan binnen en wil hij mij eerdere voorschotten terug betalen. Hij heeft al 80 euro gehad, hij houdt zijn boekhouding keurig bij. Maar hij wil dan graag nu wel even 7,50 lenen zodat hij niet zwart hoeft te rijden met de trein naar Assen. Dus als ik die 7,50 niet voorschiet en hij krijgt de zoveelste boete voor zwartrijden is dat eigenlijk aan mij te danken als ik dat goed interpreteer. Want ik krijg immers dinsdag mijn geld alweer terug en zelfs meer dan de 87,50 die hij dan bij mij in de min staat.

Als ik hem die 7,50 leen dan is dat de laatste keer dat hij het vraagt, schrijft hij er nog veelbelovend achteraan. En bij voorbaat bedankt.

Ik vermoed dat ik hem het geld geleend heb, maar ik weet het niet meer zeker. Wat ik wel weet is dat ik al mijn uitstaande leningen uiteindelijk van hem terug gekregen heb. Zo is hij dan ook wel weer.