#Sumatralaan

Hashtag #Sumatralaan was trending, afgelopen weekend op Twitter. Want ineens twitterde iemand dat er een schietpartij recht voor zijn huis had plaatsgevonden. Er kwamen meer foto’s van steeds meer mensen die in de buurt woonden, in de buurt waren of in de buurt wilden komen.

Een ruzie tussen twee mensen die elkaar in de drugswereld wel eens ontmoetten. Een slachtoffer die de dader, zoals het zich laat aanzien in de verklaringen die inmiddels in de kranten en op internet te lezen zijn, met een ijzeren staaf achterna zat. Een dader waarvan ik me afvraag in hoeverre dit hem overkwam. Hij had misschien een wapen bij zich maar hij had, denk ik, niet de bedoeling daar zoiets mee aan te richten. Daarvoor leek het te impulsief, te ruzie achtig, te snel om over na te denken. Misschien kortsluiting in een driftig hoofd en dan een wapen in je zak. Pats. Zo zou het kunnen zijn. De dader wist weg te komen maar werd nog geen 12 uur  later in Den Haag opgepakt. Sindsdien zit hij vast, op de cellengang in Groningen.

Wie de eigenaar van de fiets was, die lange tijd tragisch leeg lag te zijn naast een lichaam met een laken eroverheen en een klein plukje rastahaar erboven uit, was maar niet duidelijk. Wat wel duidelijk werd, was dat het slachtoffer eigenlijk meteen overleden was.

IMG_4366 (1)

Bron: Twitter

Ik volgde dit ongeveer life op Twitter.  In mijn Stad en over een locatie waar ik dagelijks vaak meerdere keren langs rijd. Ik was er aangeslagen van maar tegelijk bleef ik kijken of Twitter nog wat nieuws te melden had.

Moderne tijden ja. Maar drugsgeweld is van alle tijden. Op dinsdagmorgen vond ik aan de #Sumatralaan een bermmonumentje voor het slachtoffer. Ik ben gestopt en heb een foto daarvan getwitterd.

Ook ik ben een kind van mijn tijd.

Boek in oprichting: de heroïne epidemie

Heroine

Bron: www.drugsforum.nl

Via een interessant artikel in het NRC van 23 juni 2015, over heroïne overlevers in Amsterdam, stuitte ik op het in mijn ogen nog interessantere onderzoek wat momenteel gedaan wordt door Gemma Blok, een onderzoekster met hart en ziel als ik haar artikelen doorneem.

Gemma wil een boek schrijven op grond van de verhalen van de heroïne verslaafden uit de jaren 70 en 80 die dat overleefd hebben. Dan mag je wel opschieten, constateert ze zelf ook in het artikel ‘Waarom spoot Jan en alleman zich kapot?’ uit het Parool van 26 januari 2015. Want de gebruikers uit die jaren, laten we zeggen dat ze toen tussen de 18 en 40 jaar waren, zijn nu 45 jaar ouder.

Hierbij de link naar de site over de heroïne epidemie uit de jaren 70 en 80 die in Nederland destijds rondwaarde. Zeer de moeite waard om in rond te bladeren. En wie kent heroïneverslaafden uit die jaren die zich willen laten interviewen?

Push berichten van uw dealer

Het blijkt te bestaan. Dealers die hun cliëntenkring dagelijks even berichten over de handel van de dag. Ik vond het een mooie nieuwe wetenswaardigheid, ik had er nog nooit eerder van gehoord. En Murad blijkt niet de enige te zijn die actief achter de handel aangaat; wellicht zelfs productie moet leveren want het is toch overal hetzelfde, of je nou in de zorg werkt, bij de politie, bij de bank of als ZZP-er.

Murad is wel de enige die er een gezellig bericht van maakt. Je krijgt eigenlijk meteen zin om hem te bellen.

image

Murad is niet zijn echte naam, zei mijn bron. Die mag je rustig bloggen. #thanx

En zou hij dat met die melk bedoelen als een afleidingsmanoeuvre voor de politie? Als hij per ongeluk gepakt wordt en hij dan kan zeggen, ja nou het gaat toch gewoon over melk en iets donkers? Dat kan toch koffie zijn? Goed spul en snelle service kan ook van alles inhouden. Nee Murad die pak je zo gauw niet op dealen en een pushbericht heeft tegenwoordig ook een hele andere betekenis dan het vroegere pushen (opdringen) van drugs.

1 minpuntje waar Murad aan zou kunnen werken; toen mijn bron hem belde om iets te bestellen, wist hij zo gauw niet wie hij aan te telefoon had en moest zij uitleggen dat hij haar toch de hele tijd berichten stuurde. Dat vond ik voor verbetering vatbaar.

Hoe snel de leverantie plaatsvond heb ik niet afgewacht.

De pijpjes. De coke. De verzameling.

(Uit eigen collectie) Cokepijpjes: reispijpjes, zelfgemaakte pijpjes, mini pijpjes, fan pijpjes en glamour pijpjes

In de negentiger jaren gebeurde het regelmatig dat ik met iemand naar een verslavingskliniek reed. Even zo vaak informeerde ik of er nog compromitterende spullen in de bagage zaten. Naalden bijvoorbeeld, of verrotte etenswaren, hele vieze was of gebruiksattributen. Dat maakt meteen weer zo’n beroerde indruk, redeneerden mijn cliënten en ik. Dus we keken de bagage meestal eerst nog even door voor we de reis naar de kliniek, meestal het Intramuraal Motivatie Centrum, toen nog in Eelde, begonnen.

De meeste van mijn cliënten, eerlijk is eerlijk, waren oprecht bereid om een nieuw leven te beginnen en zo kon het dan ook gebeuren dat ik op den duur een hele verzameling cocainepijpjes had. Die gaven ze aan mij. Soms met de boodschap de pijp te bewaren ‘voor noodgevallen’ maar meestal kreeg ik de opdracht de pijp weg te gooien, want die was nu niet meer nodig.

Soms vergat ik dat ik zo’n pijpje in mijn tas had, en dat kon nog wel eens tot pijnlijke toestanden leiden bij een bezoek aan de rechtbank of in een gevangenis, waar je tas gescand werd op verboden waar. In eerste instantie bewaarde ik de pijpjes in de vensterbank op kantoor. Het bleek dat ik mijn collega’s nog best vaak uit moest leggen hoe cocaïne uit de basepijp eigenlijk gebruikt werd en dan was het wel zo handig om de pijpjes als voorbeeld te kunnen laten zien. Uiteindelijk gingen mijn collega’s ook van alles verzamelen en hadden we een vitrinekast, met slot, nodig om alles veilig te kunnen bewaren. In die kast lagen namelijk later ook messen, allerlei soorten zelfgemaakte gebruiksattributen, en op een bepaald moment zelfs een soort beenprothese. Waar die vandaan gekomen is weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Cocaïnepijpjes komen in allerlei soorten en maten. Vaak wil iemand een lange steel om de hete rook door te inhaleren, dan komt die hitte minder hard je longen binnen. Hete lucht rechtstreeks inhaleren is pijnlijk. Veel gekochte coke pijpjes hebben maar een kort steeltje. Eigenlijk zijn het pijpjes om wiet in te roken, verkrijgbaar in iedere willekeurige smartshop en in Amsterdam ook in iedere willekeurige souvenirshop. Dus veel cocaïne gebruikers maken zelf een pijp, met een lange steel, vaak van koperen buizen die toch al in de woning aanwezig zijn. Of zoiets. Er zijn ook minipijpjes, en pijpjes die er niet uitzien als een coke pijpje en dus niet opvallen als je die per ongeluk op tafel laat liggen. En dan heb je natuurlijk ook nog pijpjes met glitter, of met een afbeelding van bijvoorbeeld Che Guevara of Jim Morrison.

Mijn verzameling, die met mij meetrok van werklocatie naar werklocatie, werd steeds groter en zowel collega’s als cliënten begonnen mij bewaarexemplaren te geven. Zo kreeg ik van een collega van de nachtopvang met regelmaat gevonden of achtergelaten coke pijpjes en ook een cliënte gaf mij een, wat zij noemde, reispijpje. (het was een mini met een sleutelhanger, ze kon er zelf niet zoveel mee. Hij was te klein en bovendien reisde ze toch niet vaak).

Mijn mooiste exemplaar komt van Sonja. Ik had haar naar het IMC gebracht, ze had onderweg van de cellengang Delfzijl naar Eelde nog op de achterbank van mijn auto coke zitten basen, ik hoorde het haar doen maar kon het zo gauw niet voorkomen. Ook zij leverde haar coke pijpje bij mij in, nog tijdens de autorit. Ik gaf haar een kaartje met onze nieuwe afspraak. Ik werkte toen bij de Ambulante Verslavingszorg Groningen. Ze liep binnen een week weg, als ik me dat correct herinner.

Het kaartje vond ik op een later moment terug in haar plastic tasje met kleding en make up wat ik meekreeg van het IMC.

Selfmade by Sonja, 1996

Selfmade by Sonja, 1996

Van blog naar domeinnaam: www.noorderzucht.nl

In het vorige bericht, getiteld Afscheid, werd al duidelijk dat Noorderzucht in haar oorspronkelijke vorm niet verder zou blijven bestaan. Ik kreeg de blog van mijn mede bloggers cadeau en ik was blij dat ik de naam kon behouden om verder te schrijven en te bloggen over verslaving en aanverwante onderwerpen in het noorden van Nederland.
Want verslaving is lang niet altijd eenduidig; in het eerste blog van mijn hand, Opstand in het Huis van Bewaring, ging het bijvoorbeeld niet over verslaving maar over mijn inmiddels overleden cliënt Frederik P. die met dakpannen stond te smijten. Voor de goede verstaander was duidelijk dat Fré niet voor niets in het Huis van Bewaring verbleef en in het volgende blog, over de afloop van de zaak, bleek ook wel dat hij tijdens het plegen van de strafbare feiten, onder invloed van ’70 tot 80 glazen bier’ geweest was.
Ondanks dat vond ik toch dat ik de ondertitel van Noorderzucht.blogspot.nl maar wat breder moest maken. En ging ik bedenken wat ik er verder mee wilde doen. En hoe.

Dat hoe werd mij al snel duidelijk; ik wilde graag dat de blogs een goede back up kregen zodat ze bewaard blijven, wat in Blogger niet altijd het geval schijnt te zijn als het er teveel worden, en ik wilde een hippere uitstraling en een meer professionele omgeving om de blog te presenteren.
Ik moest een site.

EEN SITE? HELP! Via Twitter volgde ik al een tijdje @purepixelpassie, waarachter Irene schuil gaat, ‘Zeg maar ‘Pix’,  Bloggert met goed haar’. Dat laatste sprak mij al bijzonder aan. Ze weet ook alles van WordPress en is razendsnel zo bleek al gauw.
Ik mailde haar om hulp en nog geen week later was www.noorderzucht.nl een feit. Compleet met alle geïmporteerde (oude) blogs van Blogger, een knop waarmee alle blogs van elk van de auteurs onder elkaar staan en dus achter elkaar te lezen zijn, en een naar mijn mening mooiere lay out en een professionelere uitstraling. Ik ben er topblij mee en ik hoop de lezers van Noorderzucht ook.

Vanaf nu ben ik dus te vinden onder www.noorderzucht.nl en te mailen over de blog via info@noorderzucht.nl; ook voor degenen die een verhaal, een mooie quote, een foto of wat dan ook willen doneren, hartelijk welkom!
Ik hoop jullie weer snel te treffen op mijn nieuwe site!
En vrolijk door met een plaatje met bijbehorende quote 😉

 

Verslaving, verzameldrang en een autismespectrumstoornis.

 

Maar Froukje! Ik weet precies welke blikken omgespoeld zijn en welke nog niet!
(de blikken waren alle leeg gedronken en mijn cliënt wist ook te vermelden hoeveel het er precies waren. Meer dan 4000.)